δυσκλεής

δύσκλεια

δυσκλεῶς
δύσκλεια, ας ()
1 gloire peu brillante, Dém. 1396, 18 ||
2 mauvaise réputation, Soph. fr. 196 ; d’où ignominie, Eur. Med. 218 ; Plat. Leg. 663a ; Plut. Cato mi. 73 ||
3 mauvais bruit, Soph. Aj. 143.
Étym. δυσκλεής.