δύστανος

δυστατέω

δυστέκμαρτος
δυ·στατέω ou mieux δυσ·στατέω-ῶ (part. prés.) [ᾰ] n’être pas stable, ferme, solide, Plut. M. 993e, 1124b.
Étym. δ. ἵστημι.