δυστατέω

δυστέκμαρτος

δυστεκνία
δυσ·τέκμαρτος, ος, ον, difficile à conjecturer, à deviner, Eschl. Pr. 497 ; Soph. O.R. 109 ; Eur. Hel. 718 ; DH. 4, 29 ; Plut. Cato mi. 72.
Étym. δ. τεκμαίρω.