δυσημερέω-ῶ

δυσημερία

δυσήμερος
δυσημερία, ας (ἡ) [ῠ] mauvaise journée, d’où ennui, échec, malheur, Eschl. fr. 234 ; Soph. fr. 948 ; au plur. Plut. Eum. 9 ||
E Dor. δυσαμερία [ᾱμ] Eschl. Soph. ll. cc.
Étym. δυσήμερος.