δυσώνης

δυσώνυμος

δυσωπέω-ῶ
δυσ·ώνυμος, ος, ον [ῠῠ]
1 au nom odieux, Il. 6, 255 ; 12, 116 ; Od. 19, 571 ; Soph. O.C. 528, A. Rh. 2, 258 ||
2 au nom de mauvais augure, Soph. Aj. 914.
Étym. δ. ὄνομα.