δώρημα
δωρηματικόςδώρημα, ατος
(τὸ) don, présent, Eschl. Pr. 626, Pers. 523 ; Soph. Aj. 662 ; Eur. Hel. 889 ; en prose,
Xén. Hier.
8, 4 ; Arstt.
Nic. 1, 9, 2 ;
avec un dat. τῶν σῶν
Ἡρακλεῖ δωρημάτων, Soph.
Tr. 668, de
tes dons à Hèraklès.
Étym.
δωρέω.