ἐαρινός
ἐαροτρεφήςἐαρινός, ή, όν
[ᾰῐ] du printemps, printanier,
Xén. Cyr.
8, 6, 22 ; Pol.
2, 54, 5 ; Plut. Num. 19 ||
E Par contr. ἠρινός,
Xén. Hell.
3, 2, 10 ; Ar.
Av. 683 ;
etc. ; adv.
ἠρινά, Ar.
Pax 800,
etc. Épq.
εἰαρινός, Il.
2, 471 ; 16,
643 ; Hés. O. 676 (ἔαρ 1, par contr.
ἦρ).