ἐκπρολείπω

ἐκπρομολεῖν

ἐκπροπίπτω
ἐκ·προμολεῖν, s’avancer hors de, sortir de, gén. A. Rh. 4, 1587 ; abs. Orph. Lith. 700.
Étym. ἐκ, πρό, μολεῖν ; cf. *ϐλώσκω.