ἐκθαμϐέω-ῶ

ἔκθαμϐος

ἐκθαμνίζω
ἔκ·θαμϐος, ος, ον :
1 frappé d’effroi ou de stupeur, Pol. 20, 10, 9 ; NT. Ap. 3, 11 ||
2 terrible, Théodot. Dan. 7, 7.
Étym. ἐκ, θαμϐέω.