ἐλαιουργεῖον

ἐλαιούργιον

Ἐλαιοῦς
ἐλαιούργιον, ου (τὸ) c. le préc. Arstt. Pol. 1, 11, 9.
Étym. gén. pl. -ίων ; sel. d’autres, -είων, ou ἐλαιουργῶν, de ἐλαιουργός, qui cultive l’olivier.