ἐμπαίκτης

ἔμπαιος

ἔμπαις
ἔμ·παιος, ος, ον, qui a l’expérience de, gén. Od. 20, 379 ; 21, 400 ; Lyc. 1321 ||
E αι bref, Od. 20, 379.
Étym. cf. ἐμπάζομαι.
ἔμ·παιος, ος, ον, qui frappe sur, Eschl. Ag. 187, 347.
Étym. ἐν, παίω.