ἐμπνείω

ἐμπνευματικός

ἐμπνευματοποιέομαι-οῦμαι
ἐμ·πνευματικός, ή, όν [ᾰ] qui donne des vents, Diosc. 5, 7.
Étym. ἐν, πνεῦμα.