ἐνεμέω-ῶ

ἐνενήκοντα

ἐνενηκονταεννέα
ἐνενήκοντα (οἱ, αἱ, τὰ) indécl. quatre-vingt-dix, Il. 2, 602, etc. ; CIA. 1, 273, f, 40 (pas av. 420 av. J.-C. ; v. Meisterh. p. 125, 6) ||
E Épq. ἐννήκοντα, Od. 19, 174.
Étym. ἐννέα.