ἐγκρατεύομαι

ἐγκρατέω-ῶ

ἐγκρατέως
ἐγκρατέω-ῶ (prés. sbj. 3 sg. -κρατῇ) [ᾰ] être maître de, avoir de l’empire sur, gén. Métop. (Stob. Fl. 1, 64 Mein.).
Étym. ἐγκρατής.