ἐγκράτευμα

ἐγκρατεύομαι

ἐγκρατέω-ῶ
ἐγκρατεύομαι []
1 abs. être maître de soi, Arstt. Eud. 2, 7, 6 ; Spt. Gen. 43, 30 ; NT. 1 Cor. 7, 9 ; 9, 25 ||
2 avec le gén. s’abstenir de, Clém. 566 ||
3 être le plus fort, l’emporter sur, Spt. 1 Reg. 13, 12.
Étym. ἐγκρατής.