ἐνταυθοῖ
ἐνταφιάζωἐνταυθοῖ, adv.
1 ici, Il. 21, 122 ; Od. 18, 105 ; 20, 262 ; Hh. Ap. 363 ; Xén. Mem. 4, 2, 13 ; Ar. Ran. 273 ; Pl. 225, 608, etc. ||
2 avec
mouv. Plat. Ap. 18d ||
E En vieil att., avec double aspiration, ἐνθαυθοῖ, CIA. 4, b, 27, b, 13 (439 av.
J.-C.) ; v. Meisterh. p. 116,
11.
Étym.
ἐνταῦθα, -οι.