ἐπάρατος

ἐπάρατος, ος, ον [ᾰᾱ] maudit, Thc. 8, 97 ; Plat. Leg. 877a ; ὃ ἐπάρατον ἦν μὴ οἰκεῖν, Thc. 2, 17, qu’il était interdit d’habiter sous peine de malédiction.