ἐφορμέω-ῶ

ἐφορμή

ἐφόρμησις
ἐφορμή, ῆς (ἡ)
1 action d’assaillir, attaque, Thc. 6, 90 ; cf. Opp. H. 4, 623 ; A. Rh. 4, 148 ; p. ext. entreprise, A. Rh. 4, 204 ||
2 issue, Od. 22, 130.
Étym. ἐφορμάω.