ἐπίϐουλος
ἐπιϐούλωςἐπί·ϐουλος, ος, ον,
qui machine contre, qui tend des pièges, insidieux, Eschl. Suppl. 587 ; Xén. Cyr. 1, 6, 27 ;
Plat. Leg.
808d ;
τινι, Plat.
Conv. 203e, contre qqn ;
en parl. d’animaux, Arstt. H.A. 1, 1, 32 ||
Cp. -ότερος, Plat. Theæt. 174d ; Arstt. Nic. 7, 7.
Sup. -ότατος, D. Chr.
1, 297.