ἐπίϐουλος

ἐπιϐούλως

ἐπιϐραϐεύω
ἐπιϐούλως, adv. avec des desseins hostiles, DH. 11, 49 ; Plut. M. 715b, 716a ; Pomp. 47, Cato mi. 21.
Étym. ἐπίϐουλος.