ἐπιλυπία

ἐπίλυπος

ἐπιλύπως
ἐπί·λυπος, ος, ον [ῡ]
1 pass. affligé, triste, Arét. p. 25 ; Plut. M. 13a ||
2 act. affligeant, Arstt. Nic. 3, 2, 5.
Étym. ἐπί, λύπη.