ἐπιμαρτύρομαι

ἐπιμάρτυρος

ἐπίμαρτυς
ἐπι·μάρτυρος, ου (ὁ, ἡ) [ῠ] au masc. Il. 7, 76 ; Od. 1, 273 ; Hés. Sc. 20 ; au fém. Man. 6, 231 ; Orph. Arg. 349, qui rend témoignage de.
Étym. ἐπί, μάρτυς.