ἐπίμαρτυς

ἐπί·μαρτυς (ὁ, ἡ) (au masc. acc. sg. ἐπιμάρτυρα, Anth. 1, 179 ; Mus. 1 ; dat. pl. -υσι, Ar. Lys. 1287 ; acc. pl. -υρας, A. Rh. 4, 229 ; au fém. Christ. Ecphr. 193) c. ἐπιμάρτυρος.