ἐπιθαλασσίδιος

ἐπιθαλάσσιος

ἐπιθάλασσος
ἐπι·θαλάσσιος, att. ἐπι·θαλάττιος, ος, ον [θᾰ] c. le préc. Hdt. 5, 30 ; Thc. 2, 56, etc. ; Xén. An. 5, 5, 23, etc. ||
E Fém. -ία, Thc. 3, 105 ; Plat. Leg. 704d.
Étym. ἐπί, θάλασσα.