ἐπιτίμησις

ἐπιτιμητέος

ἐπιτιμητήρ
ἐπιτιμητέος, α, ον [τῑ] vb. d’ἐπιτιμάω, Arstt. M. mor. 2, 6, 32 ; au neutre, Arstt. Top. 3, 2, 13 ; Pol. 8, 12.