ἐπιτιμητικῶς

ἐπιτιμήτωρ

ἐπιτιμία
ἐπιτιμήτωρ, ορος (ὁ) [τῑ] vengeur, d’où protecteur, Od. 9, 270.
Étym. ἐπιτιμάω.