ἐπιτιμήτωρ

ἐπιτιμία

Ἐπιτιμίδης
ἐπιτιμία, ας () [τῑ]
1 peine, châtiment, Spt. Sap. 3, 10 ; NT. 2 Cor. 2, 6 ||
2 jouissance des droits civils, t. de droit att. Dém. 549, 10 ; Eschn. 39, 42 ||
3 par euphém. p. αἰδοῖον, Artém. 1, 45.
Étym. ἐπιτίμιος.