ἐπηλυσίη

ἐπήλυσις

ἐπηλύτης
ἐπήλυσις, εως (ἡ) [ῠ] choc, attaque, Opp. H. 4, 228 ; Anth. 5, 268.
Étym. ἐπελεύσομαι.