ἐπήλυσις

ἐπηλύτης

ἐπήλυτος
ἐπηλύτης, ου (ὁ) [ῠ] c. ἔπηλυς, Thc. 1, 9 ; Philstr. V. Ap. 2, 9 ; Phil. 2, 392, 406.