Ἐρατίδαι

ἐρατίζω

Ἐρατοκλείδης
ἐρατίζω [] c. ἐράω, être avide de, seul. dans la phrase χρειῶν ἐρατίζων, avide de chairs, Il. 11, 551 ; 17, 660 ; Hh. Merc. 64, 287.
Étym. ἐρατός.