εὐαερία

εὐάερος

εὐάζω
εὐ·άερος, ος, ον [ᾱ] qui jouit d’un air pur et doux, Str. 3, 2, 13 ; 11, 4, 3, etc. Kram.
Étym. εὖ, ἀήρ.