εὐϐαφής

εὔϐιος

Εὔϐιος
εὔ·ϐιος, ος, ον, qui se procure aisément de quoi vivre, Arstt. H.A. 9, 36 ||
Sup. -ώτατος, Arstt. l. c.
Étym. εὖ, βίος.