εὔϐουλος
Εὔϐουλοςεὔ·ϐουλος, ος, ον, de
bon conseil, Hdt. 8,
110 ; Thc. 1,
84 ; Soph. O.C. 9, 47 ; Eur. Rhes. 105, etc. ; particul. ép. de Thémis, Pd.
O. 13, 8 ||
E Cp. -ότερος, Ar. Pax 689 Plat. Sis. 391c.
Sup. -ότατος, And. 18, 18.
Étym.
εὖ, βουλή.