εὔ·χρηστος, ος, ον,
d’un bon usage, d’un usage facile
ou
commode :
πρός τι, Xén. Mem. 3, 8, 5 ; Plat.
Leg. 777b ;
εἴς τι, DS. 5, 40, pour qqe ch. ||
Cp. -ότερος, Xén. Cyr. 5, 3, 39.
Sup. -ότατος, Xén. Mem. 4, 1, 3 ;
Arstt. Pol.
7, 17.
Étym.
εὖ, χράομαι.