εὔδματος

εὔδμητος

εὐδοκέω-ῶ
εὔ·δμητος, ος, ον, bien construit, Od. 20, 302 ; Hés. Sc. 242 ; A. Rh. 1, 317 ||
E Épq. touj. ἐΰδμητος, Il. 1, 448 ; Od. 22, 24, etc. ; Hés. A. Rh. ll. cc. Dor. εὔδματος [] Pd. P. 12, 3.
Étym. εὖ, δέμω.