εὐκρινῶς

εὔκριτος

Εὔκριτος
εὔ·κριτος, ος, ον [ῐ]
1 facile à distinguer, clair, Plat. Pol. 272c ||
2 facile à décider, Eschl. Suppl. 397 ; Hpc. Acut. 385.
Étym. εὖ, κρίνω.