εὐμέλανος

εὐμέλεια

εὐμελής
εὐ·μέλεια, ας () harmonie d’un chant, DS. 4, 84 ; Plut. M. 456b ; de la parole, DH. Comp. p. 209, 7 ; Lgn 28, 2.
Étym. εὐμελής.