εὐνάζω

εὐναία

εὐναίη
εὐναία, ας (ἡ)
1 couche, d’où nid, Eur. Ion 171 ||
2 (s. e. ἄγκυρα) pierre qui servait primitivement d’ancre (cf. εὐνή) A. Rh. 1, 955, 1277 ; 2, 1282 ||
E Ion. -αίη, A. Rh. ll. cc.
Étym. fém. d’εὐναῖος.