εὔνησος

εὐνήτειρα

εὐνητήρ
εὐνήτειρα, ας :
1 subst. (ἡ) épouse, Eschl. Pers. 157, etc. ; Anth. 15, 21 ||
2 adj. f. qui amène le repos, A. Rh. 4, 1058 ||
E Dor. εὐνάτ- [ᾱ] Eschl. Anth. ll. cc.
Étym. fém. d’εὐνητήρ.