εὐοχθέω-ῶ

εὔοχθος

εὔοχος
εὔ·οχθος, ος, ον, abondant, fertile, Hom. Ep. 7, 2 ; Bacchyl. fr. 4, 24 ; Eur. Ion 1169.
Étym. εὖ, ὄχθος.