εὐπαιδία

εὔπαις

εὔπακτος
εὔ·παις, αιδος (ὁ, ἡ)
1 qui est heureux en enfants, Hh. 30, 5 ; Hdt. 1, 32 ; Eur. Hec. 810 ; Suppl. 955, etc. ||
2 bon fils, bonne fille, Eur. H.f. 689 ; enfant bien né, Eur. I.T. 1234.
Étym. εὖ, παῖς.