εὐφωνία

εὔφωνος

εὐφώνως
εὔ·φωνος, ος, ον :
1 qui a une belle ou forte voix, Ar. Eccl. 713 ; Xén. Hell. 2, 4, 20 ||
2 harmonieux, Pd. I. 1, 64 ; P. 1, 38 ; Eschl. Ag. 1187 ; Plut. M. 622c ||
Cp. -ότερος, Arstt. Probl. 9, 8 ; sup. -ότατος, Hdn 2, 6, 7.
Étym. εὖ, φωνή.