ἐΰπλειος

εὐπλεκής

εὔπλεκτος
εὐ·πλεκής, épq. ἐϋ·πλεκής, ής, ές, c. le suiv. Il. 2, 449 ; Hés. Sc. 370 ; Opp. H. 5, 379 ; Anth. 6, 28 ||
E Épq. ἐϋπλ-, Il. Hés. Opp. ll. cc.
Étym. εὖ, πλέκω.