εὐποίητος

εὐποιΐα

εὐποίκιλος
εὐποιΐα, ας (ἡ)
1 bienfaisance, Luc. Im. 21 ; DL. 10, 10 ||
2 au pl. bienfaits, Hiérocl. (Stob. Fl. 84, 20, t. 3, p. 127, l. 6).
Étym. εὐποιός.