εὔ·ψυχος, ος, ον
[ῡ] plein d’âme, courageux, ardent,
Eschl. Pers.
394 ; Eur.
Rhes. 510 ;
Plat. Leg.
830c ;
joint à ἀνδρεῖος, Din. 100, 19 ; τὸ εὔψυχον,
Thc. 2, 39 et
43, magnanimité, générosité ||
Sup. -ότατος, Thc. 2, 11 ; Arstt. Rhet. Al. 2.
Étym.
εὖ, ψυχή.