εὐτραφής

εὐτραφῶς

εὐτράχηλος
εὐτραφῶς [ᾰ] adv. : εὐ. ἔχειν, Philstr. V. soph. 2, p. 552, être fort ||
E Ion. εὐτραφέως, Hpc. 257, 5.