εὐηφενής

εὐηχής

εὐήχητος
εὐ·ηχής, ής, ές, au bruit harmonieux ou sonore, Call. Del. 296 ; Plut. M. 437d ||
E Dor. εὐαχής [ᾱ] Pd. P. 2, 1.
Étym. εὖ, ἦχος.