εὐηχής

εὐήχητος

εὔηχος
*εὐ·ήχητος, seul. dor. εὐ·άχητος, ος, ον, [ᾱ]
1 aux sons harmonieux, Eur. Ion 884 ||
2 aux sons retentissants, Eur. Hipp. 1272.
Étym. εὖ, ἠχέομαι.