γᾶμεν

γαμετή

γαμέτης
γαμετή, ῆς (ἡ) [ᾰ] femme légitime, épouse, Eschl. Suppl. 164 ; Lys. 94, 36 ; Arstt. fr. 172 ; qqf. γυνὴ γαμετή, Hés. O. 404 ; Plat. Leg. 841d, 868d, 874c, m. sign.
Étym. vb. de γαμέω.