γαμετή

γαμέτης

γαμέτις
γαμέτης, ου (ὁ) [ᾰ] époux, mari, Eschl. Pr. 896 ; Eur. Tr. 312 ; en prose seul. Xén. Cyr. 4, 6, 3 ||
E Gén. dor. γαμέτα, Eur. Suppl. 998.
Étym. γαμέω.